بیماری افسردگی و انواع آن

بیماری افسردگی و انواع آن

یکی از بیماریهای روانی بسیار شایع در عصر کنونی بیماری افسردگی است در حالی که نیمی از بیماران از بیماری خود اطلاع ندارند. این بیماری در تمام سنین و در زنان و مردان دیده می‌شود از سوی دیگر این بیماری به دلیل پیچیدگی که در انواع آن وجود دارد گاه به غلط تشخیص داده می‌شود.براساس این گزارش، سه دسته عمده افسردگی افسردگی شدید(عمده)، پایدار یا خفیف(مزمن) و اختلال دو قطبی وجود دارد که ممکن است بیماران انواع متفاوت از علائم و نشانه‌ها را داشته باشند که با همپوشانی گروه‌های مختلف همراه باشد.افسردگی شدید، شامل علائمی است که در تمام طول روز و در تمام روزها به مدت حداقل دو هفته یا ماه‌ها در بیمار وجود دارد و شامل نشانه‌ها و رفتارهایی است که عملکرد شغلی، روابط بین فردی و رفتارهای اجتماعی را تحت تاثیر قرار داده و شخص را بطور کلی از محیط خود دور می‌سازد که در طی این مدت فرد حداقل چهار علامت را تجربه می‌کند.تغییر اشتها که ممکن است به صورت افزایش یا کاهش وزن نمایان شود، بی‌خوابی یا پرخوابی، تاخیر در گفتار یا انجام وظایف یا برعکس عدم آرامش و بی‌قراری، در بیشتر اوقات احساس خمودی و کمبود انرژی، مشکلات عدم تمرکز و تصمیم‌گیری، احساس پوچی یا احساس گناهکاری، افکار خودکشی یا اقدام به خودکشی از علائم افسردگی شدید است.افسردگی مزمن در مدت طولانی‌تری فرد را گرفتار می‌کند و در واقع علائم بیماری در بزرگسالان حداقل دو سال و در کودکان و نوجوانان حدود یکسال ادامه دارد و البته بر خلاف افسردگی شدید که علائم در تمام طول روز ادامه دارد در این نوع از افسردگی فرد فقط در ساعاتی از روز احساس غمگینی و بی‌حوصلگی را تجربه می‌کند.گاهی طول دوره بیماری افسردگی مزمن به‌طور متوسط به پنج سال هم می‌رسد که این دسته از بیماران افزایش یا کاهش اشتها، بی‌خوابی یا پرخوابی،خستگی مفرط یا فاقد انرژی بودن،اعتماد به نفس پایین، مشکل در تمرکز یا تصمیم گیری و نا امیدی را در مدت طولانی با خود به همراه دارند.به گفته روانشناسان این نوع افسردگی اغلب در سنین نوجوانی یا اوایل جوانی اتفاق می‌افتد.اختلال دو قطبی نیز از انواع دیگری افسردگی است که با دو فاز احساسی کاملا متفاوت مشخص می‌شود به گونه‌ای که فرد در برخی از مواقع احساس سرخوشی، خود بزرگ‌بینی و رفتارهای ناپایدار به همراه خوشحالی شدید دارد و در برخی مواقع علائم افسردگی (بی‌علاقگی، بی‌حوصله گی را از خود بروز می‌دهد.ایده‌های خود بزرگ بینی یا افزایش بیش از اندازه در اعتماد به نفس، نیاز کمتر به خواب، یک احساس اضطرار در صحبت کردن، افکار پراکنده و فاقد تمرکز، افزایش فعالیت برای به انجام رساندن یک هدف یا بیان آن با تحریک پذیری شدید، افزایش حس لذت جویی که ممکن است به صورت افزایش شدید میل جنسی، خوشگذرانی و ولگردی که معمولا با عاقبتی بد همراه است از علائم این نوع بیماری است.بسیاری از روانشناسان معتقدند که افسردگی از طریق مصرف دارو و مشاوره قابل درمان است.داروهای ضد افسردگی عدم تعادل شیمیایی در مغز را که باعث افسردگی می‌شود، اصلاح می‌کنند.تاثیر داروهایی ضد افسردگی‌ بر هر فردی متفاوت است. بنابراین حتی اگر یک دارو بر بیماری فردی تاثیری نداشته باشد، ممکن است داروی ضدافسردگی دیگر بر او موثر باشد.البته مدت زمان نیاز به مصرف دارو به میزان افسردگی بستگی دارد. خطر اصلی درمان نکردن افسردگی، خودکشی است بر این اساس برای درمان به موقع این بیماری باید علائم را جدی گرفت. درمان افسردگی ممکن است شامل داروهای ضد افسردگی، مشاوره تخصصی، درمان‌های رفتار شناختی یا ترکیبی از اینها باشد. در درمان افسردگی‌های خفیف تا متوسط ممکن است مشاوره ی تخصصی کافی باشد اما چنانچه علائم اولیه بیماری شدید باشند احتمالا دارو و مشاوره تخصصی باید صورت گیرداگر علائم هشدار دهنده‌ای مانند افکار خودکشی یا خطر آسیب به خود یا دیگران یا علائم شدیدتری مانند فاصله گرفتن از جهان واقع یا جنون یا سوء مصرف بیش از حد الکل و داروها وجود داشته باشند، باید بیمار بستری شود. افسردگی معمولا به وسیله دارو، مشاوره یا روان درمانی یا ترکیبی از آن‌ها با موفقیت درمان می‌شود. افسرده بودن خلق و خوی در بیشتر روزها، تقریبا در همه روزها از علائم بیماری افسردگی است.