مغزابزای دینامیک-قدرت ذهن

مغزابزای دینامیک

مغز شما ابزاری کاملاً پویا و دینامیک است. از لحظه ای که به دنیا می آیید و تا زمانی که از دنیا بروید، تریلیون ها مدار را آزمایش و تست میکند تا شما در مسیر زندگی خود پیش روید. اگر سیم کشی ها مفید و صحیح باشد، شما به فردی موفق در زندگی تبدیل خواهید شد، و اگر که نه مطمئناً شکست خورده خواهید بود. مسئله ی امیدوارکننده این است که هر چقدر شما از مغزتان استفاده یا سوء استفاده کنید، عاقبت به اوج قوه ی ذهنیتان خواهید رسیدزمانی در زندگیتان که قدرت های شناختی و خلاقیتی شما در آخرین حد خود کار می کنند. اما می دانم که بسیار دوست دارید بدانید که چه وقت این زمان فرا می رسد؟ یا شاید آن را گذرانده باشید؟ پاسخ این سوال به عواملی بستگی دارد که قدرت ذهنی را تشکیل می دهند. بنابر تحقیقات، شما زمانی به این نقطه ی اوج می رسید که بین سه عامل زیر تعادل برقرار کرده باشید:

1. توانایی در جذب اطلاعات جدید

2. توانایی برای ارائه ی ایده و عقیده های خود

3. توانایی به کار انداختن آن ایده ها و عقاید از طریق تجربه و تفکر انتقادی

بگذارید ببینیم که هر کدام از این توانایی ها چگونه در طی زندگی شما پرورش مییابند

جذب اطلاعات

توانایی شما برای جذب اطلاعات جدید به سخت افزار مغز شما مرتبط است. گرچه اکثر سلول های مغزی قبل از تولد شکل می گیرند، اما اکثر ارتباطات بین این سلول ها در طی دوران طفولیت و کودکی ایجاد می شود. به همین دلیل است که مغز یک کودک 3 ساله دو برابر مغز یک انسان بالغ کار می کند. مغز یک کودک، علاوه بر فعال شدن بیش از اندازه، بسیار متراکم است. مغر در اولین دهه ی عمر خود به همین صورت باقی می ماند، تا سن 11 سالگی که در تلاش برای جدا شدن از ارتباطات زائد و غیر ضروری برمی آید. این مرحله که متخصصین آن را "هَرس کردن" می نامند، با ایجاد ارتباطات قوی تر و کارآمدتر، قدرت های شناختی مغز را افزایش می دهد. دکتر هری چوگانی، استاد عصب شناسی کودکان در دانشگاه ایالتی واین، اظهار می دارد: "مغز نیز در این دوره مانند یک بزرگراه است. جاده هایی که ترافیک بیشتری داشته باشند، گسترده تر میشوند. و آنها که به ندرت مورد استفاه قرار می گیرند، خراب خواهند شد." در نوجوانی، غلبه بر برخی توانایی هامثل یادگیری زبان سواحیلی یا نواختن قره نی بدون تمرین و پشتکار زیاد، بسیار مشکل خواهد شد. خوشبختانه مغز شما با تقویت نیروهای بینشی و قضاوتی، از عهده ی این کمبودها برمی آید. شما همچنین بهتر می توانید در این دوره با احساسات خود برخورد کنید. در دهه ی 20 سالگی مغز شما باید مثل یک دستگاه خوب روغن کاری شده، کار کند. در این نقطه، تجربیات زندگی شما با ایجاد ارتباطات بادوام و مستحکم کمک بسیاری می کند. اما شما هنوز هم دچار اشتباهاتی می شوید که اکثر آنها مربوط به مسائل جنسیتان می شود نه مغزتان! سعی کنید تا می توانید از دوران اولیه مغز خود نهایت استفاده را ببرید چون با گذشتن از مرز 20 سالگی، مغز شما هر ساله 1 گیگ از حجم خود را از دست می دهد و خوشبختانه بعضی از این تلفات با تقویت عصب های باقی مانده جبران می شوند. یعنی اینکه حتی پس از رفتن به خانه ی سالمندان، شما هنوز قادر خواهید بود اطلاعات جدید را جذب کنید.

تولید ایده و عقاید

با اینکه مغز شما در طول زندگی قادر به ساختن ایده های جدید و افکار خلاق است، جامعه برای پی بردن به کل محتوای این نیروی بالقوه، از بروز آن ممانعت خواهد کرد. برای مثال در نظر بگیرید در سن 5 سالگی شما تقریباً از %80 نیروی بالقوه ی خلاقیت خود استفاده می کنید. در آن سن شما با خلق بازی های جدید و یافتن دوستانی تازه، چه واقعی و چه خیالی، از خلاقیت خود استفاده می کنید. اما، وقتی به 12 سالگی می رسید، نیروی بالقوه ی خلاقیت شما به %2 نزول خواهد کرد. این کاهش شدید نشانگر فشارهای اجتماع برای همرنگ شدن با جامعه است. با بالا رفتن سن کودکان، زمان بازی کوتاه تر می شود، درحالیکه مسئولیت ها و فشارهای زندگی واقعی افزایش می یابند. در حقیقت، شما هیچگاه نیروی خلاقیت خود را از دست نمیدهید؛ فقط تشویق و ترغیب اطرافیان کمرنگ یا پررنگ می شود

در زیر مقاله 52 صفحه بصورت وردآفیس با محوریت مهندسی ذهن وخلاقیت تدوین شده است لطفا دانلود کرده ومطالعه بفرمائید

دانلود مقاله

مطلب رو مطالعه کنید نظر یادتون نره منتظرم

قدرت ذهن

برای پیشگیری از آلودگی ذهن، مؤثرترین راه تکیه بر اخلاق و معنویات است. ارزش‏های اخلاقی و معنویات،‌ ذهن را پالایش کرده، قدرت ژرف‏اندیشی آن‏را بالا برده و سرانجام، سلامتی جسمی و روانی برای انسان به‏ارمغان می‏آورد. به‏طور کلی انسان تمایل دارد که رفتار خود را در چارچوب‏های نظم‏یافته در محیط‏های اجتماعی، خانوادگی و..... انجام دهد و مطالعات به‏طور قاطع خاطرنشان می‏کنند که اعتقاد به خدا و تمسک به ارزش‏های اخلاقی و معنویات،‌ به‏بهترین صورت می‏تواند ذهن را نظام بخشیده و بنابراین، به رفتارهای آدمی نظم بخشد. معنویات، اقیانوس ذهن را از ناپاکی‏ها، کینه‏ها، زشتی‏ها، تاریکی‏ها و تمامی صفات مذموم، پاک کرده، موتور حرکت و تلاش و امید را با شتاب بالایی به راه انداخته، رنگ اقیانوس ذهن را به رنگ خدا درمی‏آورد. این‏که گفته می‏شود، انسان خلیفة خداست، به هیات خدا و مبدأ آفرینش آفریده شده و ده‏ها تمثیل و استعارة دیگر،‌ همگی بیانگر این حقیقت‏اند که انسان با قدرت معنویات می‏تواند، تمام کارهایی را که در ید قدرت ارادة برتر است،‌ انجام دهد. در اقیانوس ذهن انسان؛ تمام ناممکن‏ها، ممکن و همة نادیدنی‏ها و مجهولات، معلوم و آشکارند و تنها انسان باید بتواند با کشف قدرت ذهنی، به چنین توانایی دست پیدا کند. معنویات به‏راحتی می‏تواند قدرت احاطه و غلبه بر تمامی تاریکی‏ها را به انسان عطا کرده، دنیایی پر از نور به او هدیه کند. خداوند در سورة بقره آیة 256 می‏فرماید: "خدا ولى و سرپرست کسانى است که ایمان آوردند و خداوند بدین وسیله، آنان را از ظلمات بیرون آورده، به وادى نور مى‏برد." کسی‏که با معنویات آشتی کرده باشد، ذهنی خواهد داشت که وادی نور بوده و درواقع آن، بخشی از انرژی و نور ارادة برتر است و بنابراین، به ذهن الهی و تمام هستی متصل شده و خود را بخش جداناشدنی از مسیر تکامل و نور خواهد دید. اتصال به ذهن الهی‏، قدرت آفرینش را در انسان به‏وجود آورده و تمامی مجهولات توسط ذهن آشکار می‏شوند. این‏جاست که انسان به هیات خدا درآمده، خداگونه شده و هر آن‏چه برای ارادة برتر آشکار است، برای جانشینش در زمین، هویدا می‏شود. درواقع، هاله‏ای از نور الهی پیرامون چنین انسان‏هایی جمع شده و انرژی مثبت آن‏را بر سر و روی اطرافیان می‏پاشند. این افراد به هر کجا وارد شوند، با خود سرور و عشق و محبت و آرامش به ارمغان می‏آورند. "وین دایر" از قول "آبراهام مزلو" می‏نویسد: "انسان‏هایی که از عشق الهی سرشارند، هرجا که حضور یابند، افراد پیرامون خود را در پرتو نیروی آسمانی که همان عشق، دوستی، تندرستی، اعتدال و آرامش است، فرو می‏برند." و سپس خود ادامه می‏دهد: "باید در اندرون خود و در نهفته‏ترین هستة وجود به جست‏وجوی این انرژی لایتناهی که چون اقیانوسی بیکران نهفته است، رفت و برای تحولی شگرف و حیرت‏انگیز از آن بهره جست. با اتصال به نیروی معنوی تنها در مسیر نیکدلی، خیرخواهی، مشارکت، هماهنگی، عفو و گذشت گام برمی‏دارید و خود بخشی از الوهیت جهان و قدسیت الهی می‏شوید." ذهنی که به معنویات متصل شود، تنها هنگام گرفتاری و برخورد با مشکلات،‌ دست به دامن خدانمی‏شود، بلکه او در همه حال به یاد خدا و متصل به اوست. چنین ذهنی، تمامی اعمال، کردار و گفتار خود را در راستای ارادة برتر دانسته و هیچ‏گاه خود را جدا و مستقل از خداوند به‏حساب نمی‏آورد. "دیل کارنگى" گفتار جالبی دارد، او معتقد است: "هنگامى‏که کارهاى سنگین، قواى ما را از بین مى‏برند و اندوه‏ها و وسوسه‏ها هر نوع اراده‏اى را از ما سلب مى‏کنند و بیشتر اوقاتی که درهاى امید به روى ما بسته مى‏شوند، آن‏گاه به خدا روى مى‏آوریم. ولى اصلاً چرا باید بگذاریم روح یأس و ناامیدى بر ما چیره شود؟ چرا همه روزه به وسیله خواندن نماز و دعا و بجاى آوردن حمد و ثناى خداوند، قواى خود را تجدید نکنیم و چرا با ذکر الهى بر شرور غالب نشویم؟" اقیانوس ذهنی که با معنویات پالایش شده باشد، تنها به خدا توکل کرده و همه چیز را از او می‏خواهد. اتصال ذهن به اقیانوس معرفت الهی سبب می‏شود که معرفت و بصیرت آدمی، در راستای ارادة جهانی تنظیم شود. ذهن انسان، شاهکار آفرینش بوده و چیزی بالاتر و کامل‏تر از آن، توسط خداوند خلق نشده و زمانی‏که با نور الهی روشن شود، سراسر روشنایی شده و ترس و اندوه و انرژی‏های منفی که به‏تعبیر علی (ع) "هجمه‏های شیطانی"‏اند، در آن جای نخواهند گرفت. مولی متقیان مى‏فرماید: "پروردگارا! تو از هر مؤنسى براى دوستانت مؤنس‏ترى و از همة آن‏ها براى کسانى که به تو اعتماد کنند، براى کارگزارى آماده‏ترى. پروردگارا! آنان را در باطن دلشان مشاهده مى‏کنى و در اعمال ضمیرشان بر حال آنان آگاهى و میزان معرفت و بصیرتشان را مى‏دانى. رازهاى آنان نزد تو آشکار است و دل‏هایشان در فراق تو بى‏تاب. اگر تنهایى و هجمه‏هاى شیطانى، سبب وحشت آنان گردد یاد تو مؤنس آن‏هاست و اگر سختى‏ها بر آنان فرو ریزند، به تو پناه مى‏برند." از همه مهمتر، ذهنی که توسط معنویات، پالایش شود، شکرگزار شده و تمامی دست‏آوردهای خود را اعتباری دانسته، آن‏ها را متصل به ارادة‌ جهانی می‏بیند. گفته‏ام برای من، شکرگزاری عبارت است از استفادة بهینه از تمامی لحظه‏های زندگی که مورد رضای ارادة برتر باشد. اگر از لحظه‏هایی که خداوند با لطف و کرم بی‏انتها در اختیار تک‏تک ما بدون منت و انتظار قرار می‏دهد، بهترین استفاده را به‏عمل آوریم، آن‏گاه شکرگذار هستیم و چقدر خوب است که فهم و ارادت خود را برای استفاده از چنین لحظاتی که هرکدام به‏نوبة خود ناب و منحصربه‏فرد هستند، به زبان آورده و در پیشگاه قادر متعال، ده‏ها و ده‏ها بار بگوییم: "خدا را شکر". ذهن شکرگذار، پالایش‏شده است و بهترین‏ها را در هر لحظة عمر به‏دست خواهد آورد. "دکتر جو ویتالی" می‏گوید: "در حال حاضر چه می‏توانید بکنید که در زندگی شما تغییر جدی به‏وجود آورد؟ نخستین کار این‏ست که از تمام چیزهایی که دارید،‌ فهرستی فراهم کرده و نسبت به تمامی آن‏ها شکرگزار باشید. این کار انرژی شما را تغییر داده و اندیشة شما را به‏سوی انرژی‏های مثبت تغییرجهت می‏دهد. شما شروع می‏کنید به شکرگزاری بابت هرآن‏چه که احساس خوبی به شما می‏دهد. ذهن شکرگزار، خود را در عالم هستی تنها و درمانده ندیده، بلکه در هرلحظه از زمان، خود را با کل هستی در ارتباط می‏بیند و از این‏که امکان چنین وصل باشکوهی را پیدا کرده،‌ شاکر و باسپاس است. آشتی با معنویات، اقیانوس ذهن انسان را به بی‏نهایت‏ها وصل کرده و امتداد آن‏را تا خالق هستی ادامه می‏دهد. "والاس واتلس" معتقد بود: "اگر برای شما این فکر جدیدی‏ست که شکرگزاری تمام ذهن را به هماهنگی جدیدی با نیروهای خلاقة جهان هستی می‏رساند، دوباره در آن دقت کنید؛ خواهید دید که حقیقت دارد." باید درک کنیم که لذت از لحظه‏های زندگی منوط به تمام چیزهایی‏ست که در اختیار داریم و نسبت به چیزهایی که نداریم،‌ نباید ناسپاس باشیم، بلکه یاد بگیریم، هر آن‏چه می‏خواهیم و آرزویش را داریم، با تولید انرژی مثبت، یعنی با بیان و فهم این نکته ‏که با توکل به خدا، می‏توانیم‌ آن‏را به‏دست آوریم،‌ تلاش کرده و نسبت به آن‏هم شکرگزار باشیم. امام صادق (ع) می‏فرماید: "خداوند متعال به موسی وحی کرد ای موسی! حق شکر مرا بجای آور. عرض کرد: چگونه حق شکر تو را بجا آورم در حالی‏که هر شکری بجا آورم به خاطر آن، نعمت تازه‏ای به من داده‏ای؟ فرمود: ای موسی الان شکر مرا به‏جای آوردی، چون می‏دانی همین توفیق نیز از من است." شکرگزاری نه‏تنها حالتی از بودن است، بلکه فرایند و تمرین مستمری است‏که درآن، انسان می‏کوشد با عالم هستی یکی شود. کار سختی هم نیست؛ برای شروع، از کارهای سادة پیرامون خود آغاز کنیم و نسبت به تمامی آن‏ها سپاس‏گزار باشیم. هم‏چنان‏که "جیمز ری"، فیلسوف و استاد دانشگاه می‏گوید: "شکرگزاری چنان تمرین قدرت‏مندی برای من بوده است که هر روز صبح وقتی بیدار می‏شوم، می‏گویم: متشکرم. هر روز صبح وقتی پاهایم را روی زمین می‏گذارم، می‏گویم: متشکرم و بعد شروع می‏کنم به مرور آن‏چه که برایش سپاسگزارم. وقتی مسواک می‏زنم و کارهای آماده‏شدن صبح را انجام می‏دهم، شکر خداوند را به‏جا می‏آورم. این کارها را به‏صورت روتین و طوطی‏وار انجام نمی‏دهم، بلکه در هر مرحله احساس سپاس را حس می‏کنم." شکرگزاری، نمادی از ارتباط ذهن با معنویات و پالایش آن‏ست. هرقدر رابطة آدمی با ارزش‏های اخلاقی مستحکم‏تر باشد، حس شکرگزاری در او قوی‏تر خواهد بود. شکرگزاری،‌ قدردانی و ابراز لذت و رضایت از تمام چیزهایی است که به ما ارزانی شده و بنابراین، با ارسال انرژی مثبت به سوی آن‏ها، مقادیر فزون‏تری از تمام چیزهای خوب، به‏سویمان گسیل خواهد شد. کسی‏که به‏طور مدام برای سلامتی خود و نزدیکانش شکرگزار باشد، سلامتی بیشتری در انتظارشان خواهد بود. شکرگزاری برای مال و دانش و.....، نیز سبب افزودن تمامی آن‏ها خواهد شد. "روندا بایرن" می‏نویسد: "غیرممکن است‏که چیزی به زندگی شما افزوده شود اگر نسبت به آن‏چه دارید، ناسپاس باشید. چرا؟ زیرا اندیشه‏ها و احساساتی که شما مخابره می‏کنید، در حالت ناسپاسی، همه عواطف منفی هستند. چه حسادت باشد، جه دلخوری، نارضایتی یا بیان این احساس که "کافی نیست". این احساسات نمی‏توانند مقدار بیشتری از آن‏چه را که نمی‏خواهید به‏سوی شما بیاورند. این عواطف منفی، خیری را که به سوی شما می‏آید، متوقف می‏کنند." به‏عبارت دیگر، با شکرگزاری و تکرار مداوم آن، خیر و برکت به‏سوی انسان سرازیر می‏شود. هرکس شکرگزارتر است،‌ توانگرتر است. شکرگزاری، چکیدة ایمان و اعتقاد راستین بشر به‏صورت کاربردی است. اگر حس شکرگزاری در انسان نهادینه شود، خدواند بازدهی آن‏را هرطور که او طلب کند، چندبرابر می‏دهد. حتی برای کسانی‏که به‏دنبال افزایش طول عمر و سلامتی بیشتر هستند، شکرگزاری می‏تواند آن‏ها را به این مقصود برساند. تحقیقات دانشمندان ایالت کنتاکی آمریکا نشان داده که شکرگزاری می‏تواند تا 7 سال بر طول آدمی اضافه کند،‌ ضمن آن‏که شکرگزاری باعث می‏شود،‌ فعالیت دستگاه پاراسمپاتیک افزایش یافته و بسیاری از بیماری‏های قلبی و صعب‏العلاج درمان شوند. اهمیت شکرگزاری تا آن‏جاست که خداوندِ بی‏نیاز، می‏خواهد انسان‏ها شکرگزار باشند، جایی‏که در سورة سبا آیة 13 می‏فرماید: "شکر این‏همه نعمت را به‏جای آورید." تمامی بزرگان با شکر خداوند و کسانی‏که به آ‏ها خدمت کرده‏اند، به بزرگی و عظمت رسیده‏اند. شخصی از "امام صادق" (ع) پرسید: "آیا شکر پروردگار حدی دارد که اگر انسان به آن حد برسد، شاکر محسوب می‏شود؟" امام فرمود: "آری". شخص سؤال کرد: "چگونه؟" امام فرمود: "خدا را بر تمام نعمت‏هایش چه در خانواده و چه در اموال حمد و ستایش کند، و اگر در اموالی که به او داده حقی باشد، ادا کند." نکته‏ای که امام به آن اشاره کرده،‌ مورد تصدیق بسیاری از اندیشمندان غیراسلامی نیز قرار گرفته است،‌ جایی‏که "روندا بایرن" می‏نویسد: "آلبرت اینشتین از خانوده‏ای فقیر بود و به‏نظر می‏آید که این‏همه کارهای بزرگ باید برایش غیرممکن بوده باشد. او روزانه صدها بار می‏گفت: شکر یا متشکرم. او از همة دانشمندان بزرگی که قبل از وی آمده بودند به‏خاطر زحماتشان تشکر می‏کرد؛ کسانی‏که او را قادر ساخته بودند که علم بیاموزد و در کارش پیشرفت کند و به یکی از بزرگترین دانشمندان روی زمین شود." راز بهتر زیستن این‏ست: هر روز برای خود مراسم باشکوهی از شکرگزاری ترتیب داده و آن‏را برای تمامی عمر تکرار و تکرار کنیم.