ژنتیک و عوامل موثر بر عملکرد ورزشکاران

ژنتیک و عوامل موثر بر عملکرد ورزشکاران

ژنتیک چه نقشی در موفقیت ورزشی دارد؟

رکورد های ورزشی سال به سال شکسته می شوند ، و حدود عملکرد انسان پیوسته مورد بحث قرار می گیرد. درست وقتی فکر می کنیم انجام چیزی غیر ممکن است ، کسی پیش می آید و نشان می دهد که می توان آن را انجام داد. زمانی بود که هیچ کس فکر نمی کرد کسی بتواند مسافت یک مایل را در چهار دقیقه بدود. راجر بانیستر این کار را در سال 1954 انجام داد و بزودی ، بسیاری این کار را کردند. اولتراماراتون ها ، مرد آهنی ، ورزش های سه گانه و مسابقات 24 ساعته امروزه اموری عادی هستند. آیا محدودیتی وجود دارد؟

مطمئنا باید محدودیتی وجود داشته باشد. پس چه عواملی عملکرد را محدود می کند ؟ اکثر فیزیولوژیست ها موافقند که محدودیت های کنونی به ژنتیک مرتبط است – بویژه ژنهایی که استقامت قلبی عروقی و نوع فیبر عضله را کنترل می کنند ، اما برخی عوامل بسیار متنوع تر هستند. چیزهایی مثل تغذیه ، انگیزه ، محیط و پیشرفت های صورت گرفته در وسایل ( کفش های دو میدانی ، لباس های شنا ، وسایل  اسکی، دوچرخه ها ) همگی بهبود های قابل توجهی را در عملکرد ورزشی ممکن می سازند.

ژنتیک و عملکرد

ژنتیک به روش های مختلف از جمله پتانسیل ما برای برتری داشتن در ورزش ها را شکل می دهد. آموزش ، برنامه غذایی ، و دیگر عوامل نقش بزرگی را در توسعه پتانسیل مان بازی می کنند ، اما ژنهای مان هم ممکن است عملکرد را محدود سازد. ممکن است پتانسیل ژنتیکی قهرمان شدن را داشته باشید ، اما اگر سبک زندگی پرخوری و عدم ورزش را پیش بگیرید دستیابی به آن پتانسیل برای شما غیر محتمل است. از طرف دیگر ، شخصی با پتانسیل ژنتیکی محدود می تواند روش هایی را برای جبران پیدا کند و ورزشکار خوبی شود.

ژنتیک تاثیر زیادی بر قدرت ، اندازه عضله و ترکیب فیبر عضله ( کشش سریع یا آهسته ) ، آستانه غیر هوازی ، ظرفیت ریه ، انعطاف پذیری دارد. یک محدودیت عمده برای ورزشکاران استقامتی ظرفیت قلب یا توانایی قلب برای ارسال اکسیژن کافی ( از طریق جریان خون ) به ماهیچه های اسکلتی در حال کار می باشد. این هم تا اندازه  زیادی به وسیله ژنتیک تعیین می شود. محدودیت  دیگر برای ورزشکاران استقامتی توانایی عضلات در استفاده موثر از اکسیژن و تولید ATP ( آدنوزین تری فسفات ) ، سوختی که انقباض و حرکت ماهیچه را ممکن می سازد ، است . کارآیی این فرآیند به وسیله معیاری به نام VO2 max ( حداکثر حجم اکسیژن ) اندازه گیری می شود.

چگونه ژنتیک بر پاسخ به آموزش تاثیر می گذارد؟

ژنهای شما همچنین ممکن است نحوه پاسخ بدن تان به آموزش ، برنامه غذایی و دیگر عوامل خارجی را مشخص سازند. تحقیق در مورد استقامت هوازی نشان می دهد که برخی افراد نسبت به بقیه پاسخ بیشتری را به آموزش نشان می دهند. پس حتی اگر پتانسیل ژنتیکی کمی برای استقامت داشته باشید ، ممکن است به خوبی به آموزش جواب بدهید و پتانسیل تان را به طور کامل تری نسبت به شخصی با " استعداد " ژنتیکی که به آموزش جواب نمی دهد ، توسعه دهید. آموزش کارآیی را هم افزایش می دهد ، اما دامنه این افزایش ممکن است به ژنتیک بستگی داشته باشد. ورزشکارانی که به طور ژنتیکی با استعداد هستند پاسخ بسیار بیشتری به آموزش و افزایش زیادی در تعداد میتوکندری های داخل سلول ها خواهند داشت .( میتوکندری ها ارگانل هایی در داخل سلول ها هستند که تولید ATP می کنند ، پس هر چه فردی  میتوکندری های بیشتری داشته باشد ، کارآیی بیشتری خواهد داشت. )

دیگر عوامل موثر بر عملکرد

ویژگی های که ژنتیک تاثیر اندکی بر آنها دارد شامل تعادل ، چابکی ، زمان واکنش و دقت می باشد. تغذیه هم بر عملکرد تاثیر می گذارد. این موضوع زمانی آشکار می شود که حتی آموزش دیده ترین و با استعداد ترین ورزشکار هم در طی یک مسابقه کم می آورند  که این معمولا به تخلیه گلیکوژن مرتبط است. ورزشکاران  می توانند از این امر اجتناب کنند : یا با آموزش دادن  بدن برای سوزاندن چربی به هنگام کاهش ذخایر گلیکوژن یا جبران بدن با تغذیه به هنگام مسابقه .

آموزش مهارت های ذهنی

انجام آموزش مهارت های ذهنی ( از جمله قضاوت های خوب ، یادگیری تاکتیک ها و استراتژی های ورزش تان ، و استفاده از وسایل درست ) بخش حیاتی دیگر موفقیت است که ارتباطی به ژنتیک ندارد.

 با وجود اینکه احتمال زیادی وجود دارد که ورزشکاران نخبه از نعمت داشتن ژنتیک عالی و برنامه آموزشی بسیار خوبی برخوردار باشند ، حتی ورزشکارانی که به طور تفریحی هم ورزش می کنند می توانند با آمادگی جسمانی بهینه ، تغذیه خوب و نگرش ذهنی مثبت بیشترین بهره را از توانایی شان ببرند.