کلیات بهداشت-مناسک ومعاینات حج-حج درآیینه احادیث وشعر

احادیثی درباره حج

پیامبر (ص) فرمودند:
• حج، فقر و تهی دستی را از بین می برد.
• هر کس در رفتن حج چندان تعلل ورزد تا مرگش فرا رسد، خداوند او را در روز رستاخیز یهودی یا نصرانی بر می انگیزد.
• هر کس با مال حلال حج کند و بگوید: لبیک اللهم لبیک، خداوند به او می فرماید: لا لبیک و لا سعدیک، حَجّت از آن خودت باد.
امام علی (ع) فرمود:
• خداوند زیارت بیت الحرام خود را که قبله مردمانش کرد، بر شما واجب گردانید. آنان همانند چارپایان (که بر آب وارد شوند) به آنجا وارد می شوند و همچون کبوتران (که به آشیانه خود باز می گردند) مشتاقانه به آنجا روی می آورند. خداوند آن خانه را نشانه ای برای فروتنی مردمان در برابر عظمت خویش و اعتراف به قدرت و عزت خویش قرار داد.)در وصیت خود به هنگام شهادت) خدا را! خدا را! در حق خانه پروردگارتان، تا زنده اید آن را وامگذارید که اگر رها شود، مهلت داده نخواهید شد

• هر کس حج را به سبب مشکل و نیازی دنیوی ترک کند، تا زمانی که حاجیان را نبیند (یعنی حاجیان از حج برگردند) نیاز و مشکلش بر طرف نشود.
• زائر حج و عمره میهمان خداست و خداوند به او آمرزش هدیه می کند.
)ثواب) یک درهم هزینه کردن در حج، با هزار درهم برابری میکند.
• حج، جهاد هر ناتونی است.
امام سجاد (ع) فرمود:
• حج و عمره به جا آورید تا بدنهایتان سالم بماند و روزی ها (و درآمدهایتان) زیاد شود و ایمانتان استوار گردد و هزینه مردم و خانه خود را تامین کنید.
امام باقر (ع) فرمود:
• کسی که این خانه را زیارت می کند، اگر سه خصلت در او نباشد، ارزش ندارد: ورعی که او را از معاصی خداوند متعال باز دارد، حلمی که با آن خشمش را مهار کند، و خوشرفتاری با کسی که با وی همنشینی و مصحبت دارد.
• تمامیت حج، به ملاقات کردن با امام است.
• حج، آرامش بخش دل هاست

امام صادق (ع) فرمود:
• این خانه ای است که خداوند خلق خود را به وسیله آن به پرستش واداشته تا با حضور در آن فرمانبری آنان را بیازماید. از این رو آنها را به بزرگداشت و زیارت آن تشویق فرموده و آن را جایگاه پیامبران و قبله نمازگزارانش کرده است. این خانهشاخه ای از رضوان و خشنودی خداوند است و راهی است که به آمرزش او می انجامد و بر بنیاد کمال، استوار و مرکز عظمت است.
• مردم امام خود را گم می کنند، ولی آن حضرت در موسم حج حاضر می شود و مردم را می بیند، اما آنها او را نمی بینند.
• هیچ جایی نزد خداوند متعال محبوب تر از مسعی نیست؛ زیرا که هر گردنکش و متکبری در آنجا خوار و ذلیل می شود.
• هر کس در راه رفتن به مکه یا برگشتن از آن بمیرد، روز قیامت از ترس و هراس بزرگ در امان باشد.
• ندیده ام که چیزی همانند مداومت بر زیارت این خانه، چنان سریع توانگری آورد و فقر را بزداید.
• هر کس در حال احرام بمیرد، خداوند او را لبیک گویان برمی انگیزد.
• هر کس سه بار حج به جا آورد، هرگز به فقر گرفتار نیاید.
امام رضا (ع) فرمود:
• از آن رو مردم به احرامم بستن فرمان داده شده اند که پیش از وارد شدن به حرم خدا و حوزه امنیت او دلهایشان خاشع گردد و به هیچ چیز از امور دنیا و زیورها و لذت های آن دل نبندند و در آن حال و وضعی که دارند، جدی و کوشا باشند و آهنگ او کنند و با تمام وجود، رو به سوی او آورند.
• اگر بپرسد: چرا فرمان حج داده شده است؟ در پاسخ گفته شود: علتش وارد شدن بر خداوند و طلب فزونی از اوست... به علاوه آگاه شدن از مسایل دینی و رساندن اخبار امامن به هر سو وناحیه.

 اى قوم به حج رفته کجایید کجایید

معشوق همین جاست بیایید بیایید

معشوق تو همسایه و دیوار به دیوار

در بادیه سرگشته شما در چه هوایید

گر صورت بى صورت معشوق بدیدید

هم خواجه و هم خانه و هم کعبه شمایید

ده بار از آن راه بدان خانه برفتید

یکبار ازین خانه بر این بام برآیید

آن خانه لطیف است، نشان هاش بگفتید

از خواجه آن خانه نشانى بنمایید

یک دسته گل کو اگر آن باغ بدیدید؟

یک گوهر جان کو اگر از بحر خدایید؟

با اینهمه آن رنج شما گنج شما باد

افسوس که بر گنج شما، پرده شمایید

کلیات بهداشت ومعاینات ومناسک حج.pdf 

مطلب رو مطالعه کنید نظر یادتون نره منتظرم

حج در آیینه شعر

در راه طلب گم شده‏ای بی‏سر و پایی
میعاد گه دل بر جانانه همین جاست
یک لحظه به خود آ و نظر کن که کجایی
با عجز بر این خاک گران مایه بنه سر
گر آمده‏ای بر در سلطان به گدایی
دست طلب انداز به دامان وصالش
شاید برسی از ره لطفش به نوایی
تو بندگی‏آموز که آن شاهد یکتا
داند روش بنده نوازی و خدایی
او خوانده تو را بر سر خوان کرم خویش
شرمنده چرایی تو ز بی‏برگ و نوایی؟
بی‏پرده کند جلوه گری از در و دیوار
تو ناله و فریاد بر آری ز جدایی
معشوق بود بر سر پیمان محبت
زشت است اگر بر سر میعاد نیایی

قبله دل‏ها

سید مجتبی اطیونی زاده
ای منا ای سرزمین اهل دل
ای ز اشک انبیا خاک تو گل
ای منا ای وادی افروخته
ای ز آه خسته دل‏ها سوخته
در کجای دامنت ای خاک پاک
مصطفی صورت نهاده روی خاک
در کجا ای خاک خیزد از زمین
بانگ لبیک امیرالمومنین
در کجای دامنت از هر دو عین
بوده جاری در دعا اشک حسین
جایگاه قبله دل‏ها کجاست
خیمه گاه مهدی زهرا کجاست
دوست دارم رو در آن صحرا کنم
گفت و گو با یوسف زهرا کنم

دعوت حق

یک فرقه برآنند که این رحمت بود
گویند گروهی که تو را قسمت بود
ای آمده در دیار وحی آگه باش
نی همت و نی قسمت، این دعوت بود

مُجرم محرم

کن سعی که باصفا چو زمزم باشی
در قرب به گل، پاک چو شبنم باشی
ای مُجرم محرم، به حرم حرمت دار
مُحرم که شدی، بکوش مَحرم باشی

شب مشعر

شب مشعر شب راز و نیاز است
درِ رحمت به روی خلق باز است
رسد آواز «هَل مِن تائبٍ» باز
گنه‏کاران، کنون وقت نیاز است
بیایید ای گنه‏کاران بیایید
که حق بخشنده و بنده نواز است
فغان و ناله و آهِ گنه‏کار
به تاریکیِّ شب بس چاره‏ساز است
نفس باقی و فرصت هست در دست
الا ای عاصیان هنگام راز است

قبله ابروی تو

ای حــریــم کـعبـه مـحـرم بـرطـواف کــوی تـو
مـن بـه گِـرد کـعـبـه مـی‏گـردم به یاد روی تو
ما و دل ای مهدی دین بر نماز استاده‏ایم
من به پیش کعبه، دل در قبله ابروی تو
گرچه بر مُحرم بود بوییدن گل‏ها حرام
زنده‏ام من ای گل زهرا به فیض بوی تو
بهر قربانی نه جان دارم که قربانی کنم
موقع احرام اگر چشمم فتد بر روی تو
دست ما افتادگان را هم در این وادی بگیر
ای که مِهر از مُهر جاءالحق بود بازوی تو

حجّ واقعی

حجّاج سوی کعبه زِ هر جا که رو کنند
باید رضای حق همه جا جست و جو کنند
اول تنی که غرق گنه بود سال‏ها
با آب توبه از دل و جان شست و شو کنند
بیرون ز تن کنند لباس ریا و کبر
احرام از تواضع و خُلق نکو کنند
لبیک گو شوند خدا را به راستی
نی بر دروغ هر وله وهای و هو کنند
بینند در طواف خدا را نه خانه را
تا روی دل به صورت و معنا به او کنند
سعی صفا و مروه کنند از صفای دل
چون جهد درد دویدن خود سو به سو کنند
شایسته نیست اهل ریا را در این مقام
از آب پاک زمزمشان در گلو کنند
حق خوانده است دشمن خود این گروه را
آنان که منکرند بگو رو به رو کنند

حریم کبریایی

بر یار آمدم من به حریم کبریایی
نکند که کار من هم بود از سر ریایی
به امید رحمت او شدم از دیار راهی
چه زیان که این گدا هم برسد به یک نوایی
به خدای کعبه گفتم که ببخش بنده‏ات را
که ندارد او پناهی به درت کند دعایی
منم آن نیازمندی که به درگهت رسیدم
تو مران مرا از این در که ندارم آشنایی
به شنیدم از عراقی که ز راه بی‏ریایی
به سرود این سخن را در خانه خدایی
«به طواف کعبه رفتم به حرم رهم ندادند
که برون در چه کردی که درون خانه آیی
به قمار خانه رفتم همه پاکباز دیدم
چو به صومعه رسیدم همه زاهد ریایی»
تو «جنانی» با چه رویی به حرم قدم نهادی
نکند که هاتف غیب به تو داده یک ندایی

راز عشق

کعبه ای مأمن عشق اللّه‏
یاد تو خاطره بسم اللّه‏
رهروان گرد تو پرواز کنند
تا که خود را به تو دمساز کنند
همه لبیک کنان در حرکت
تا بیابند ز هستی برکت
اشک ریزان به تو می‏اندیشند
این چه حالی است؟ که دور از خویشند
از کنار حَجَر آغاز سلام
بعد از آن رکن یمانی به تمام
رکن غربی و عراقی در پیش
در همین حال فراغم از خویش
فارغم از خود و دنیای خودم
غرق در خاطر و رؤیای خودم
ای خدا کعبه دل جای تواست
روح و جانم همه مأوای تواست
هفت دور ملکوتی است طواف
که کند هر کسی با خویش مصاف
جنگ با خویش جهاد کبری است
این برای همه کس بس اولی است
از صفا ره به سوی مروه بری
گویی از بودن خود بی‏خبری
بازگردی زره مروه دگر
به صفا می‏بری ره بار دگر
هفت بارت شده این ره تکرار
که نشاید بروی غافل وار
چون رسی بر لب زمزم به سرور
می‏شوی از سر خود خواهی دور
در برِ حِجر چو هاجر صفتان
با خدا باش و کلامش می‏خوان
واجب آنست که در پشت مقام
تو نمازی بگزاری چو امام
عرفاتست شکوه عرفان
تو بیندیش به اصل ایمان
مشعر آن دشت پر از رمز وجود
بهر ما خاطره‏ای زیبا بود
در منی دل ز تمنّا بردار
هستی خویش در این ره بسپار
زائران حرم پاک خدا
ای همه پاکدل از سعی صفا
لب گشودید به لبیک خدا
نشوید از در این دوست جدا
غم خود بر در اللّه‏ برید
مگر از راز رهش بی‏خبرید؟
خود به دریای وجودش سپرید
به خدا زین ره و دریا، نَبُرید
دل من یاد تو را کرده خدا
نشوم لحظه‏ای زین یاد رها
جای، جای حرمت با تفسیر
شده بر قلب و وجودم تصویر

وصف الحال حجاج

هاجر صفتان لطف خدا یافته‏اند
از مروه جان تا به صفا تاخته‏اند
در چشمه پر شکوه آب زمزم
عشقی ابدی ز بهر خود ساخته‏اند
در طوف طواف حاجیان می‏گفتند
لبیک خدا و زنگ دل می‏شستند
در پهنه بی‏کران بیت معبود
خاک ره دوست با مژه می‏رفتند
در حِجْر(3) چه مهجور و پریشان حالم
هاجر صفتم ز سوز دل می‏نالم
در محضر اللّه‏ به لطف سبحان
با دور شدن ز خود بسی خوشحالم

کعبه

در میانِ پهن دشت این جهان
در ورای این زمان و این مکان
در فراسویِ نگاهِ این بشر
آدمِ وامانده ترس و خطر
در کنارِ خیمه فرعونیان
در کنارِ خانه دیو و ددان
در جوارِ خانهِ زندانِ و تن
خانه تو خانه‏های ما و من
آدمِ فرسوده از رنج نفاق
خانه‏ای می‏جست اندر کوه قاف
تا در آن خانه بگرید بهر خویش
از برای غربتش در جمع و کیش
بغضِ او سنگین تر از سنگین بود
چونکه دوستش دشمنِ بد کین بود
خسته از رنجِ زمان اندر زمین
گریه می‏کرد تا که یابد غیر از این
در پی یار عزیزی بود او
تا بگوید حیله مکر و عدو
در زمین می‏گشت تا یابد نشان
خانه‏ای از دوستِ خوبِ آسمان
آدمی در جستجوی کعبه بود
چونکه لبریز از غم و از غصّه بود
خانه‏ای تا دردِ دل را وا کند
غیر از این خانه در او نجوا کند
جبرئیل آمد از ربّ کبیر
ای خلیل دستانِ دوستم را بگیر
بنده‏ام اندر زمین جامانده است
در میانِ خصم تنها مانده است
بازوی همّت ببند و کار ساز
خانه‏ای دیگر برایِ او بساز
تا در آن خانه رها از فوت و فن
حیله‏های خصم را گوید به من
کعبه حق این چنین بُنیاد شد
بنده عاشق بسی دلشاد شد
چونکه یارش در کنارش خانه داشت
با نزولش دفترِ عشق را نگاشت
کعبه یعنی قبله‏گاه عاشقان
عاشقانِ رسته از بند جهان
هست کعبه قبله‏گاهِ خواستن
خواستنِ حق غیر حق پیراستن
کعبه یعنی عشقِ انسان در جهان
که فرو افتاده است از آسمان
هست کعبه خانه امنِ زمین
زادگاهِ عشق امیر المؤمنین علیه‏السلام
کعبه باشد خانه فخر جهان
چون خدا را در زمین سازد عیان
کعبه یعنی نقطه ثِقل شرف
حافظِ امنِ جهان از هر طرف
«ک» کعبه یعنی کلّ این جهان
سایه ربّ است در این لا مکان
«ع» کعبه معنی عبد و عبید
عاشق و معشوق از او آمد پدید
«ب» کعبه بنده او باش و بس
چون به غیر او نداری دادرس
«ه » کعبه یعنی هر آنچه که هست
در جوارِ قدرت حق نیست است
کعبه باشد یادگار بوالبشر
کشتی امنِ سفر در هر خطر
خانه کعبه سیادت می‏کند
حجّ او دین را حفاظت می‏کند
عشقِ حق از حجّ او آید پدید
چونکه دل قفل است و آن باشد کلید
عشق بازی را طریقت لازم است
هر طریقت را شریعت لازم است
هست کعبه خطِّ سیر این جهان
مبدأ شرع و شروع تا آسمان
کعبه یعنی قبله‏گاه مسلمین
قطعه‏ای از عرش در نافِ زمین
حجّ او درسِ برابر می‏دهد
سعی او بویِ برادر می‏دهد
در صفا و مروه‏اش حاجی شوی
چونکه از خود بگذری ناجی شوی
عشق کعبه ست این که غوغا می‏کند
محشری هر ساله برپا می‏کند
نامِ او دل را مُعطّر می‏کند
عاشقِ اسلام و رهبر می‏کند
کعبه درس عشق بهتر می‏دهد
دلِ بَرَد آنچه دلاور می‏دهد

میـقـات

بهوش ایدل که میقات است اینجا
محل نفى و اثبات است اینجا
از اینجا ساز وحدت مى شود ساز
از اینجا مى شود پرواز آغاز
از اینجا باید آهنگ سفر کرد
یقین خویشتن را بارور کرد
محل نیت پاک است اینجا
مکان رشد ادراک است اینجا
اگر دارى سر پیوند با دوست
برآر از دل خروش دوست یا دوست
در این ره گرچه بى شیب و فراز است
مکن وحشت توکل چاره ساز است
توکل بر خداى خویشتن کن
زجان اثبات حق و نفى من کن
برآ از چاه شب چون مهر خاور
زممکن رو بسوى واجب آور
چو غنچه جامه جان را قبا کن
صدف را از گهر دیگر جدا کن
چو عریان از وجود خویش گشتى
تهى از نخوت و تشویش گشتى
به آب توبه جان را پاک گردان
شکوفا غنچه ادارک گردان
صفا دادى چو بیرون و درون را
بخوان اناالیه راجعون را
حدیث مرگ قبل از مرگ این است
طریق وصل حق جویان چنین است
بگو یارت مرا ثابت قدم دار
به پاکى در دو عالم محترم دار
رهایم کن الهى از دو روئى
بده بر فطرتم آئینه خوئى
صفاى صبح صادق بر دلم ده
به قرب خویش در دل منزلم ده
صفا چون یافتى شکر خدا کن
بدور از خویشتن شک و ریا کن
مبادا شعله شک بر فروزد
گل پاک یقینت را بسوزد
ز وسواس و ریا کارى بپرهیز
مکن این شعله را در خویشتن تیز
نگیرد تا غرورت دامن هوش
بحق رو کن بکن خود را فراموش
بریز از دیده اشک و هاى و هو کن
درون را چون برونت شستشو کن
چو بیرون و درونت پاک گردید
دلت روشن تر از افلاک گردید
بپوش احرام و ترک ما و من کن
بدست خود منیت را کفن کن
کفن کن خویش را بى خویش آنگاه
بر آراز پرده پر شور دل، آه
بگو یارب دگر کارم تمام است
بمن جز شوق وصل حق حرام است
قدم در دامن محراب بگذار
به سجده سر چنان مهتاب بگذار
پس آنگه لب زجام شوق ترکن
خروشان نغمه لبیک سر کن
بگو لبیک یا معبود لبیک
مرا تنها توئى مقصود، لبیک

مهمان حرم

شکر خدا زیارت پیغمبر آمدیم
توفیق یار شد که سوى این در آمدیم
ما لایق حضور تو هرگز نبوده ایم
لطف تو بود اینکه به این محضر آمدیم
آلوده ایم و از گنه خویش شرمسار
با دستهاى خالى و چشمِ تر آمدیم
اى مهربانِ بنده نواز و بزرگوار
ما خائف از محاسبه محشر آمدیم
ما دلشکسته ایم، و لیکن امیدوار
ما را ز خود مران که بر این باور آمدیم
با آرزوى دیدن مهدى ـ عج ـ در این دیار
از مروه تا صفاى تو چون هاجر آمدیم
بوى گلى است در عرفات از حضور تو
سوى گل وجود تو ما با سر آمدیم
ما داغدار کوچِ هزاران ستاره ایم
گریان ولى ز داغِ گل دیگر آمدیم
داغ بزرگ، مدفن پنهان فاطمه است
ما در پى زیارتِ این مادر آمدیم